Reflectie

De tekst ‘Winter, Seizoen van Leven’ (en ook het tekstje over mijn ‘Wandeling bij Königsleiten’) beschrijft niet alleen de zielestorm die ik beleef in de winter in de natuur. Het is ook een persoonlijke verwoording wat we (historici) weten van de oude Keltische en Germaanse culturen.

Zo kwam ik tijdens deze zoektocht naar onze Keltische en Germaanse wortels tot de ontdekking dat het nieuwe jaar voor de Kelten begon bij het feest Samhain, zo rond 31 oktober. Het jaar begon voor hen bij de overgang van de zomer naar de winter! En niet op het moment dat het weer licht begon te worden (zoals ongeveer bij ons). Alles, voor de Kelten begon in de duisternis van de winter. Ik voelde direct de natuurlijke waarheid daarvan. Het komt zo sterk overeenkomt met de werkelijkheid van ons zieleleven! In onze huidige cultuur zijn we veel te veel gericht op alles wat in het licht staat en wat we kunnen zien, wat we kunnen bedenken, alles wat we zelf kunnen ‘creëren’, alles wat we kunnen bevatten, waar we grip op hebben, en waar we boven staan en macht over hebben. Maar wij vergeten de oerkracht en oerbezieling die door ons heen stroomt, waar wij geen macht over hebben en die begint in het duister; die ons maakt en macht over ons heeft in plaats van andersom. Wij vergeten dát wat ontstaat op het moment dat wij het allemaal juist niet zien en niet kunnen bevatten.

Hoeveel herstelwerk verricht het lichaam als het rust! Hoeveel verwerkt onze geest en bereidt onze ziel voor als we ons ontspannen, als we in meditatie het denken uitzetten, of wanneer we slapen! Hoeveel kracht hebben we wanneer we zonder zelfingenomen vooraannames leven en wanneer we ons laten voortstuwen door de ondoorgrondelijke diepte van liefde! In de duisternis van het niet-kennen wordt de werkelijkheid niet overstemd door ons schreeuwende ego, en kan de werkelijkheid zijn wat het werkelijk is. In de donkere nacht van de ziel, in de duisternis van het ‘ik-weet-het-niet-meer’ worden we werkelijk geboren. In de duisternis van het niet kennen, keren we terug naar waar we vandaan komen.

En dat voel je ook in de natuur in de winter. Je kan de stille kracht in de knoppen van bomen voelen. Die kracht is alles behalve passiviteit. Die kracht is aan het werk daarbinnen. Het broedt en verwerkt en bereidt voor. Er gebeurt zoveel in een donkere boom die lijkt te slapen onder een heldere winterse maan en sterrenhemel. En er gebeurt zoveel in onszelf in de winter, vaak ook in onbewust donkere hoekjes van de ziel. En als we ons daarvan bewust worden dan kunnen we er volop van genieten. Als we maar de gedachte los kunnen laten dat het weer snel licht en zomer moet worden, zodat we alles dan weer kunnen begrijpen en het leven weer kunnen oppakken! Dan gaat het allemaal extra stromen en stormen, en komen we in de diepe duisternis weer volop tot leven.