Op zoek naar de ziel

van een door skitoerisme ontzielde plek,

op bergschoenen in de sneeuw,

begeef ik me over verborgen paden:

weg van daar…

Daar, in het lawaai van oppervlakkigheid

en oorverdovende decadentie,

daar dwingen wij onze aanwezigheid af

met ontboste skipistes,

energie slurpende sneeuwmachines,

schreeuwende dranktenten

en patserige SUV’s.

Daar is de sneeuw bruin.

Daar dwaalt de wind.

Daar treuren de bomen.

Hier…

hier valt niks af te dwingen.

Hier wordt je gedoogd.

Groot is het voorrecht

toegelaten te worden

tot deze wereld van betoverde stilte.

Groot is het voorrecht

ontvangen te worden

door de rijkelijke glooiingen van het valleitje,

door de zuivere galm van het stille bos,

door een vogeltje dat me voorbijkijkt,

door de boomwortels waarop ik mag rusten,

door de maagdelijke sneeuw

waarin ik mijn voetstappen mag zetten

naast die van de konijnen en gemzen.

Groot is het voorrecht

geaccepteerd te worden

door deze wereld

aan de andere kant van de werkelijkheid.

Hier, over verborgen paden

loopt niemand behalve ik,

de konijnen en de gemzen.

Hier dartelt mijn ziel

speels met die van hen.

Hier mag ik met hen op pad zijn.

Zij weten dat ik er ben.

Zij ontvangen mij.

Machtig is de stille erkenning

in de ogen van de gems

die me op vijf stappen

welkom komt heten.

Hier in deze andere wereld,

waar de tijd anders loopt,

wonen de bergen.

Hier woont de zon.

Hier wonen de lichte luchten van de hemel.

Hier woont de wind.

Hier heeft de ziel van deze plek

haar toevlucht genomen.

Zij fluistert en vertelt me

dat ik moet doen wat ik doe,

dat als ik van de bergen hou,

ik me moet onthouden van het skigeweld;

dat als ik dicht bij haar wil zijn

ik de strijd moet leveren

in heel mijn leven

om haar te redden.

Toch ook fluistert en vertelt zij mij

dat zij groter is en machtiger

dat zij ouder is en ouder wordt

dan de kleinzielige afdruk van onze voeten.

Zij zal alles wat wij haar aandoen weerstaan.

En wanneer er geen mens meer is,

zal zij vertederd glimlachen

bij de pogingen die wij hebben gedaan

om haar te redden.

Daarom fluistert en vertelt ze mij

dat ik moet doen wat ik doe

dat in de strijd voor haar ziel

ik dicht bij haar ben.

Ik stap door de muur van betovering

de parkeerplaats op, het lawaai in,

met zekere vaste tred

de wereld tegemoet

de andere wereld in mijn hart.

Ik weet weer.

Ik weet weer

waar ik vandaan kom,

waar ik naartoe werk

en waar ik naar terug keer.

.

© Rutger Henneman